โครงการวิจัยและพัฒนาพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่น กรณีศึกษา 3 แหล่ง ประกอบด้วย พิพิธภัณฑ์พื้นบ้านวัดท่าพูด จ.นครปฐม พิพิธภัณฑ์วัดไหล่หินหลวง จ.ลำปาง และพิพิธภัณฑ์หนังใหญ่วัดบ้านดอน จ.ระยอง โดยมีนักวิจัยภาคสนามประจำอยู่ในแต่ละพื้นที่ จากการศึกษาโดยภาพรวมพบว่า พิพิธภัณฑ์แบบชาวบ้านมีความหลากหลายและยืดหยุ่นกว่าพิพิธภัณฑ์ในเมือง พิพิธภัณฑ์ทั้ง 3 แห่ง มีความใกล้ชิดกับวัดเป็นอย่างมาก การที่พิพิธภัณฑ์มีความคาบเกี่ยวกับวัด ด้านหนึ่งก็สามารถพึ่งพิงทรัพยากรของวัด แต่ในอีกด้านก็ทำให้เกิดบริเวณที่มีความขัดแย้งได้ พิพิธภัณฑ์วัดท่าพูดและวัดไหล่หินเป็นเรื่องราวที่เกี่ยวกับพระสงฆ์องค์สำคัญในประวัติศาสตร์ของชุมชน เป็นที่เคารพศรัทธา ได้รับการจดจำในฐานะตัวแทนชุมชน ขณะที่หนังใหญ่วัดบ้านดอนเป็นมรดกวัฒนธรรมของจังหวัดระยองมากเสียกว่าความเป็นของชุมชนบ้านดอน เนื่องจากตัวหนังมีความเกี่ยวข้องผูกพันจำกัดอยู่เฉพาะในวงของนักแสดงและทายาทเป็นหลัก นอกจากนั้นชุมชนมองบทบาทพิพิธภัณฑ์ในฐานะเป็นสถานที่เก็บรักษาวัตถุสิ่งของ ประกอบกับการเปลี่ยนแปลงของชุมชนมีรูปแบบชีวิตแบบคนเมืองมากขึ้น รวมไปถึงกลุ่มคนอพยพจากที่อื่น ส่งผลให้เกิดช่องว่างระหว่างวัตถุสิ่งของและเนื้อหาความรู้ของมรดกวัฒนธรรมในพิพิธภัณฑ์