พิมพาภิกขุนีนิพพานภาษาบาลีเป็นวรรณกรรมร้อยแก้วที่แต่งขึ้นในประเทศไทย สันนิษฐานว่าผู้แต่งน่าจะเป็นพระภิกษุในสมัยอยุธยา เรื่องในพิมพาภิกขุนีนิพพานมีทั้งสิ้น 80 เรื่อง ต้นฉบับที่ใช้ในการตรวจชำระครั้งนี้เป็นต้นฉบับใบลาน จำนวน 10 ฉบับ ต้นฉบับที่เก่าที่สุดน่าจะมีอายุราวพุทธศตวรรษที่ 22-23 ต้นฉบับที่คัดลอกในสมัยอยุธยามีการใช้คำศัพท์ที่ไม่เคร่งครัดและมีวิธีเขียนคำหลายแบบ ซึ่งอาจแสดงถึงวิธีการเขียนคำบาลีในสมัยอยุธยา แม้ว่าคนไทยจะรู้จักเรื่องพิมพาภิกขุนีนิพพานมานานแล้ว แต่ในปัจจุบันเรื่องพิมพาภิกขุนีกลับไม่มีผู้สนใจศึกษา ซึ่งอาจเป็นเพราะมีอุปสรรคหลายประการ เช่น วรรณคดีเรื่องนี้ยังอยู่ในต้นฉบับตัวเขียน และยังไม่มีการเผยแพร่เท่าที่ควร เรื่องพิมพาภิกขุนีนิพพานฉบับสมบูรณ์จึงไม่เป็นที่รู้จักของนักวิชาการชาวไทยและต่างประเทศ ผู้ศึกษาวิจัยได้ปริวรรตเนื้อเรื่องจากต้นฉบับตัวเขียนอักษรขอมและอักษรมอญ ที่ได้คัดเลือกไว้เป็นอักษรโรมัน แล้วทำการสอบทานและตรวจชำระต้นฉบับอื่นๆ ที่ได้คัดเลือกตามเกณฑ์การคัดเลือกเอกสารโบราณอีก 10 ฉบับ เพื่อให้มีเนื้อหาใกล้เคียงกับฉบับดั้งเดิม หลังจากนั้นจึงแปลเนื้อความเป็นภาษาไทยเพื่อศึกษาวิเคราะห์ต่อไป