โรงพยาบาลที่มีผู้คนเข้าออกอยู่ตลอดเวลา พลุกพล่านไปด้วยเจ้าหน้าที่ คุณหมอ ที่ยังคงทำหน้าที่อย่างไม่หยุดพัก รวมถึงผู้ป่วยที่รอคอยการรักษาและเยี่ยวยาอาการทางกาย วันที่ญาติไม่สามารถเคียงข้างผู้ป่วยได้อีกต่อไป แม้เสียงภายในโรงพยาบาลไม่เคยเงียบ ทั้งเสียงฝีเท้า เสียงพูดคุย เสียงเครื่องมือแพทย์ แต่เสียงของความเหงา และความโดดเดี่ยวของผู้ป่วยที่นอนรอการรักษาในโรงพยาบาลแห่งนี้กลับเงียบงัน มีเพียงแต่แววตาแห่งการรอคอยและความรู้สึกที่เพรียกหาการดูแลจากคนที่รักอีกครั้งหนึ่ง เพราะความเจ็บป่วยไม่ใช่แค่เรื่องของทางกายแต่ยังเป็นเรื่องของทางใจ